خدایگان بزرگان از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 56

1 خدایگان بزرگان و مقتدای کرام که صیت عدل تو معمار ربع مسکون شد

2 کمال قدر ترا پایه آنچنان عالیست که اوج قبّۀ چرخش چو صحن هامون شد

3 هزار بار فزون دیده ام که همّت تو بنردبان معالی بر اوج گردون شد

4 زمانه از پی تعویذ بست بر بازو هر آن قصیده که در مدحت تو موزون شد

5 مرا بکام دل بدسگال بنشاندن نه مقتضی کرم بود، لکن اکنون شد

6 صداع حضرت عالی نمیتوانم داد که ماجرای من از مکر دشمنان چون شد

7 ولیکن از سر ضجرت پریر ناگاهان در آن دعا که بسمع شریف مقرون شد

8 بگفتم الحق وان هم نگفته بهتر بود که از شماتت اعدا مرا جگر خون شد

9 خیال بود را کاختر سعادت من بدین دقیقه ز برج و بال بیرون شد

10 ز لطفها که بر الفاظ مولوی میرفت یقین شدم که همه کار من دگرگون شد

11 چو بعد از آنکه بکفتم تدارکی بنرفت از آنچه بود شماتت یکی ده افزون شد