1 شکوه فقر ملک بی‌نیازی‌ کرد تسلیمم به اقبالی‌ که دل برخاست از دنیا به تعظیمم

2 بلندی سرکش است از طینتم چون آبله اما ادب روزی دو زیر پا نشستن‌ کرد تعلیمم

3 اگر دامن نمی‌افشاندم از پس مانده‌ها بودم چو فرصت بی‌نیازی بر دو عالم داد تقدیمم

4 هوس تا رنگی از شوخی به عرض ‌آرد فضولی کو فرو در کوه رفت از شرم استغنا زر و سیمم

5 نقوش ما و من آخر ورق ‌گرداندنی دارد به درد کهنگی پیش از رقم فرسود تقویمم

6 طلب‌کردم ز همت خاتم ملک سلیمانی فشار تنگی دل داد عرض هفت اقلیمم

7 مژه هر جاگشودم دولت بیدار پیش آمد به رنگ شمع سر تا پاست استقبال دیهیمم

8 بهشت نقد، آزادی‌ست‌، وعظ دردسر کمتر هلاک عالم امید نتوان ‌کرد از بیمم

9 غبار صبحم از پرواز موهومم چه می‌پرسی پری بودم ‌که در چاک قفس ‌کردند تقسیمم

10 ز قدر خلق بیدل صرفه در نیمی نمی‌باشد بر اعداد همه هر گه مضاعف می‌شوم نیمم