1 مژده ای ذوق خرابی که بهارست بهار خرد آشوب تر از جلوه یارست بهار

2 چه جنون تا زهوای گل و خارست بهار کاین چنین قطره زن از ابر بهارست بهار

3 نازم آیین کرم را که به سرگرمی خویش دشت را شمع و چراغ شب تارست بهار

4 شوخی خوی ترا قاعده دان ست خزان خوبی روی ترا آیینه دارست بهار

5 در غمت غازه رخساره هوش ست جنون در رهت شانه گیسوی غبارست بهار

6 هم حریفان ترا طرف بساط ست چمن هم شهیدان ترا شمع مزارست بهار

7 جعد مشکین ترا غالیه سای ست نسیم رخ رنگین ترا غازه نگارست بهار

8 وحشتی می دمد از گرد پرافشانی رنگ از کمینگاه که رم خورده شکارست بهار؟

9 به جهان گرمی هنگامه حسنست ز عشق شورش اندوز ز غوغای هزارست بهار

10 سنبل و گل اگر از گلشنیان ست چه غم بهر ما گلخنیان دود و شرارست بهار

11 خارها در ره سودازدگان خواهد ریخت ور نه در کوه و بیابان به چه کارست بهار؟

12 می توان یافتن از ریزش شبنم غالب که ز رشک نفسم در چه فشارست بهار