مژده ای دل که دگر بادِ صبا از حافظ شیرازی غزل 174

1 مژده ای دل که دگر بادِ صبا بازآمد هدهد خوش خبر از طَرْفِ سبا بازآمد

2 برکش ای مرغِ سحر نغمهٔ داوودی باز که سلیمانِ گل از بادِ هوا بازآمد

3 عارفی کو که کُنَد فَهْم زبانِ سوسن تا بپرسد که چرا رفت و چرا بازآمد

4 مردمی کرد و کرم لطفِ خداداد به من کان بتِ ماه رخ از راهِ وفا بازآمد

5 لاله بویِ مِی نوشین بشنید از دمِ صبح داغ دل بود، به امّیدِ دوا بازآمد

6 چشمِ من در رهِ این قافلهٔ راه بماند تا به گوشِ دلم آوازِ درا بازآمد

7 گر چه حافظ دَرِ رَنجِش زد و پیمان بِشِکست لطف او بین که به لطف از درِ ما بازآمد