گداخت جان که شود کارِ دل از حافظ شیرازی غزل 168

1 گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد بسوختیم در این آرزویِ خام و نشد

2 به لابه گفت شبی میرِ مجلسِ تو شوم شدم به رغبتِ خویشش کمین غلام و نشد

3 پیام داد که خواهم نشست با رندان بشد به رندی و دُردی کشیم نام و نشد

4 رواست در بَر اگر می‌تَپَد کبوترِ دل که دید در رهِ خود تاب و پیچِ دام و نشد

5 بدان هوس که به مستی ببوسم آن لبِ لعل چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشد

6 به کویِ عشق مَنِه بی‌دلیلِ راه، قدم که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد

7 فغان که در طلبِ گنج نامهٔ مقصود شدم خرابِ جهانی ز غم تمام و نشد

8 دریغ و درد که در جست و جوی گنجِ حضور بسی شدم به گدایی بَرِ کِرام و نشد

9 هزار حیله برانگیخت حافظ از سرِ فکر در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد