1 چشمهٔ خون ز دلم شیفته‌تر کس را نی خون شو ای چشم که این سوز جگر کس را نی

2 تنم از اشک به زر رشتهٔ خونین ماند هیچ زر رشته ازین تافته‌تر کس را نی

3 هیچ کس عمر گرامی نفروشد به عدم سر این بیع مرا هست اگر کس را نی

4 درد دل بر که کنم عرضه که درمان دلم کیمیائی است کز او هیچ اثر کس را نی

5 آن جگر تر کن من کو که ز نادیدن او خشک آخورتر ازین دیدهٔ تر کس را نی

6 غم او بر دل من پردهٔ زنگاری بست کس چو داند که بر این پرده گذر کس را نی

7 آه و دردا که چراغ من تاریک بمرد باورم کن که ازین درد بتر کس را نی

8 غلطم من که چراغی همه کس را میرد لیک خورشید مرا مرد و دگر کس را نی

9 دل خاقانی ازین درد درون پوست بسوخت وز برون غرقهٔ خون گشت خبر کس را نی