مه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1153

1 مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر رخش کنار ندارد از او کنار مگیر

2 جهان شکارگهی دان ز هر طرف صیدی درآ چو شیر به جز شیر نر شکار مگیر

3 هوای نفس مهارست و خلق چون شتران به غیر آن شتر مست را مهار مگیر

4 وجود جمله غبارست تابش از مه ماست به ماه پشت میار و ره غبار مگیر

5 بران ز پیش جهان را که مار گنج تواست تواش به حسن چو طاووس گیر و مار مگیر

6 چو خلق بر کف دستت نهند چون سیماب ز عشق بر کف سیماب شو قرار مگیر

7 به حس دست بدان ار چه چشم تو بستست ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر

8 به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب نسیم یوسف ما را ز کرته خوار مگیر

9 کیست یوسف جان شاه شمس تبریزی به غیر حضرت او را تو اعتبار مگیر