جلوه سرو روان قافله از اسیر شهرستانی غزل 135

1 مست نازی نتوان گفت که ما را دریاب سوی خود بین و دل اهل وفا را دریاب

2 هر نسیمی که وزد نامه فارغبالی است خار صحرای جنون باش و هوا را دریاب

1 هوا گلشن به گلشن می کشد دیوانه ما را زخون توبه موج گل کند پیمانه ما را

2 شرابت دام می چیند تغافل جام می بخشد به ما گر واگذارد دل وفا بیگانه ما را

1 از شوق دیده عقل چو تدبیر می گداخت مجنون برای آینه زنجیر می گداخت

2 آه دل شکسته اگر دیر می گرفت پیکان ز تاب جستن این تیر می گداخت