فصلِ از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 12

1 بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی سرمست بدم که کردم این عیاشی

2 با من به زبان حال می‌گفت سبو من چون تو بدم تو نیز چون من باشی

1 تا چند اسیر عقل هر روزه شویم در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

2 در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

1 آنان که محیط فضل و آداب شدند در جمع کمال شمع اصحاب شدند

2 ره زین شب تاریک نبردند برون گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.