ماهی، که لبش بجای جانست از اوحدی مراغه‌ای غزل 77

1 ماهی، که لبش بجای جانست گر ناز کند،به جای آن است

2 از چشم دلم نمی‌شود دور هر چند ز چشم سرنهانست

3 گر در طلبت هزار باشند غیرت نبرم، که بی‌نشانست

4 آن کو به یقین نبیند او را چون نیک نگه کند گمانست

5 ای دیده من اول زمانت دریاب، که آخر زمانست

6 بر یاد تو جامه پاره کردم باز آی، که خرقه در میانست

7 تخمی که تو کاشتی نمو داد عهدی که گذاشتی همانست

8 این تن، که بر تو مرده، دل شد و آن دل، که غم تو خورد، جانست

9 نتوان ز تو روی در کشیدن بارت بکشیم، تا توانست

10 چشم سر ما غلط نبیند کش سرمه ز خاک اصفهانست

11 سرنامهٔ عشق خود ز ما پرس کین عشق نه کار دیگرانست

12 زود از در گوش باز گردد هر قصه، که بر سر زبانست

13 آنرا که خطیب سود خواند در مذهب اوحدی زیانست