آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2390

1 آن آتشی که داری در عشق صاف و ساده فردا از او ببینی صد حور رو گشاده

2 بنگر به شهوت خود ساده‌ست و صاف بی‌رنگ یک عالمی صنم بین از ساده ای بزاده

3 زنبور شهد جانت هر چند ناپدید است شش خانه‌های او بین از شهد پر نهاده

4 اندازه تن تو خود سه گز است و کمتر در خان خود تو بنگر از نه فلک زیاده

5 تا چند کاسه لیسی این کوزه بر زمین زن برگیر کاه گل را از روی خنب باده

6 سجاده آتشین کن تا سجده صاف گردد آتش رخی برآید از زیر این سجاده

7 آید سوارگشته بر عشق شمس تبریز اندر رکاب آن شه خورشید و مه پیاده