آتش چو گذر بدشت پر خار کند از کلیم رباعی 88

1 شکفت غنچه ولی موسم خزان منست فروغ عارض گل برق آشیان منست

2 چنان نهفته ام اسرار عشق را، که لبم خبر نیافت که نام که بر زبان منست

1 گر بقسمت قانعی بیش و کم دنیا یکیست تشنه چون یک جرعه خواهد کوزه و دریا یکیست

2 حرص گر دهقان نباشد کشت را شبنم بسست خوشه و خرمن به پیش چشم استغنا یکیست

1 دل که چون نرگس مستت بشراب افتادست دفتر معرفت ماست در آب افتادست

2 ما زآغاز و زانجام جهان بیخبریم اول و آخر این کهنه کتاب افتادست