آتش چو گذر بدشت پر خار کند از کلیم رباعی 88

1 دلا بر چشم تر نه آستین را چه می پوئی عبث روی زمین را

2 ز محراب دو ابروی تو پیداست که با خود کرده روی کفر و دین را

1 بند از زنجیر نتوان کرد دل وارسته را می تواند زد بعالم پشت پای بسته را

2 تشنه یک آرزو از همت والا نه ایم خاک هم آبست دست از آبحیوان شسته را

1 سر ببستان چو دهد جلوه یغمائی را اول از سرو کند جامه رعنائی را

2 پای سعیم شده از خار رهت پوشیده چاره زین به نتوان کرد تهی پائی را