آتش الهی آنکه بیفتد میان از عارف قزوینی غزل 89

1 آتش الهی آنکه بیفتد میان دل نابود هم چو دود شود دودمان دل

2 مانند خاندان گل از صرصر خزان هستی بباد داده شود خانمان دل

3 احوال دل مپرس که خون ریزد از قلم وقتیکه میرسم سر شرح بیان دل

4 با اینکه کرده خاک نشینم، سر درست مشکل برم بگور ز دست زبان دل

5 رسوا شدم ز دست دل آنسان که هر که را بینی حدیث من بود و داستان دل

6 از من بریده الفت و با سگ گرفته خوی دل مهربان بسگ شده سگ پاسبان دل

7 چشمم ندیده روی خوشی در تمام عمر بدبخت دیده ای که بود دیده بان دل

8 افتاده در کمند خم طره ای به دام از آشیان عقاب بلند آشیان دل

9 دل را به طره تو سپردم ترا بحق هرجا که هست جان تو ای دوست جان دل

10 دیگر به چشم خویش نیم مطمئن از آنک برداشت پرده از سر سر نهان دل

11 شد اشک محرم دل و از راه دوستی راه بهانه داد، کف دشمنان دل

12 خوبان یک از هزار ز تحصیل درس عشق بیرون نیامدند خوش از امتحان دل

13 گر لامکان و خانه بدوشم ترا چه غم کاندر جوار جوانی و وندر مکان دل

14 یار ار نشان عارف بی نام از تو خواست بر گو بآن نشان که گرفتی نشان دل