زبن وجودی‌کز عدم شرمنده از بیدل دهلوی غزل 114

1 زبن وجودی‌کز عدم شرمنده می‌گیرد مرا گریه‌ام گر درنگیرد، خنده می‌گیرد مرا

2 شعلهٔ حرصم دماغ جاه‌گر سوزد خوشست فقر نادانسته زیر ژنده می‌گیرد مرا

3 خاتم ملک سلیمانم ولی تمییز خلق کم بهاتر از نگین‌کنده می‌گیرد مرا

4 در جهان انفعال از ملک ناز افتاده‌ام دامن پاکی‌ و دست گنده می‌گیرد مرا

5 می‌رسد ناز غبارم بر دماغ بوی‌گل گر همه عشقت به باد ارزنده می‌گیرد مرا

6 رنگم از بی‌دست و پایی خاک شد اما هنوز حسرت‌گرد سرت‌گردنده می‌گیرد مرا

7 عمروحشی عاقبت دام‌نفس خواهدگسیخت تاکجا این ریسمان کنده می‌گیرد مرا

8 مستی حالم خورد هرجا فریب جام هوش چون عسس اوهام پیش آینده می‌گیرد مرا

9 ناتوان صیدم‌، ترحم غافل از حالم مباد هرکه می‌گیرد به خاک افکنده می‌گیرد مرا

10 عشق را بیدل دماغ التفات یادکیست خواجگی مفت طرب‌گر بنده می‌گیرد مرا