1 هستی به حقیقت ای سنایی در دیدهٔ عقل روشنایی

2 مقبول همه صدور گشتی این کار تو نیست جز خدایی

3 آیم بر تو به طبع زیراک دانم که به نزد من نیایی

4 لیکن چکنم چگونه آیم چون نیست خبر که تو کجایی

5 معذورم اگر که می‌فرستم نزدیک تو شعر ای سنایی

6 هر کس که برد به بصره خرما بر جهل خود او دهد گوایی

7 چون آمده‌ای مرو ازیراک ما را چو دو دیده می ببایی