* از خیام نیشابوری ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 29

1 عمرت تا کی به خودپرستی گذرد یا در پی نیستی و هستی گذرد

2 می نوش که عمری که اجل در پی اوست آن به که به خواب یا به مستی گذرد

1 مهتاب به نور دامن شب بشکافت می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت

2 خوش باش و میندیش که مهتاب بسی اندر سر خاک یک به یک خواهد تافت

1 تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه؛ وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه،

2 پر کن قدح باده، که معلومم نیست کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه.

1 آن را که به صحرای علل تاخته‌اند بی او همه کارها بپرداخته‌اند

2 امروز بهانه‌ای درانداخته‌اند فردا همه آن بود که درساخته‌اند

1 از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن فردا که نیامده ست فریاد مکن

2 برنامده و گذشته بنیاد مکن حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.