غبار کوی تو گر توتیای دیده شود از کلیم غزل 293

1 غبار کوی تو گر توتیای دیده شود بهرچه چشم گشایم بهشت دیده شود

2 بغیر من که ببزم وصال راهم نیست کسی ندیده که پروانه پر بریده شود

3 بسر مزن که تنت را چو شمع بگدازد گلی که از چمن روزگار چیده شود

4 خلاف گفته او تا عمل کنم باید که پند ناصح پرگو گهی شنیده شود

5 بصبر کوش که گر خار جور گردون را زپا بر آری در دیده ات خلیده شود

6 ز آه و ناله طمع بسته ام که رام شود چنان شکاری کز دم زدن رمیده شود

7 برای گردن جان کم زطوق لعنت نیست زبار منت کس گر قدت خمیده شود

8 زجوش خون شهیدان اگر در آن سر کوی کسی بخاک نشیند بخون طپیده شود

9 رسید هر که بحد کمال خواری دید بلی بخاک فتد میوه چون رسیده شود

10 کلیم پیر شدی وقت آن هنوز نشد که طفل طبع زشیر هوس بریده شود