1 غبار فرصت از این خاکدان وهم مگیر که پیرگشت سحرتا دهن‌گشود به شیر

2 امل به صبح قیامت رساند گرد نفس گذشت فرصت تقدیمت آن سوی تاخیر

3 همین‌کشاکش اوهام تا ابد باقی‌ست فنا بجاست توخواهی بزی و خواه بمیر

4 در این چمن نفسی می‌کشیم و می‌گذربم گمان مبر به‌کمانخانه آرمیدن تیر

5 نفس درازی اظهار جرأت آهنگ است به سرمه تا نرسد ناله‌، عذر ما بپذیر

6 هنوز دامن صحرا ز گردباد پُر است غبار عالم دیوانه نیست بی‌زنجیر

7 در این ستمکده سود و زیان من این است که از شکستن دل ناله می‌کنم تعمیر

8 سیاه‌بختی‌ام آرایشی نمی‌خواهد ز خاک پیرهن سایه را بس است عبیر

9 صفای دل به نفس عمرهاست می‌بازم چو صبح آینه در زنگ می‌کنم شبگیر

10 به ناتوانی من یاس می‌خورد سوگند که ناله‌ای نکشیدم چو خامهٔ تصویر

11 ز ساز عجز به هرجا نفس زدم بیدل به قدر جوهر آیینه شد بلند صفیر