بخشایش الهی گم شده‌ای از سعدی شیرازی گلستان 23

بخشایش الهی گم شده‌ای را در مناهی چراغ توفیق فرا راه داشت تا به حلقه اهل تحقیق در آمد. ,

به یمن قدم درویشان و صدق نفس ایشان ذمائم اخلاقش به حمائد مبدل گشت دست از هوا و هوس کوتاه کرده. ,

و زبان طاعنان در حق او همچنان دراز که بر قاعده اوّل است و زهد و طاعتش نامعوّل. ,

4 به عذر و توبه توان رستن از عذاب خدای ولیک می‌نتوان از زبان مردم رست

طاقت جور زبان‌ها نیاورد و شکایت پیش پیر طریقت برد. ,

جوابش داد که: شکر این نعمت چگونه گزاری که بهتر از آنی که پندارندت؟! ,

7 چند گویی که بد اندیش و حسود عیبجویان من مسکینند

8 گه به خون ریختنم برخیزند گه به بد خواستنم بنشینند

9 نیک باشی و بدت گوید خلق به که بد باشی و نیکت بینند

لیکن مرا -که حسن ظن همگان در حق من به کمال است و من در عین نقصان- روا باشد اندیشه بردن و تیمار خوردن. ,

11 اِنّی لَمُستَتِرٌ مِنْ عَینِ جیرانی وَ الله یَعلمُ اِسراری و اِعلانی

12 در بسته به روی خود ز مردم تا عیب نگسترند ما را

13 در بسته چه سود و عالم الغیب دانای نهان و آشکارا