خاک درت بمژگان خوش آنکه از طبیب اصفهانی غزل 123

1 خاک درت بمژگان خوش آنکه رفته باشم در زیر سر نهاده خشتی و خفته باشم

2 خاص تو کرده ام دل کاوش کنش بمژگان دراین خرابه گنجی شاید نهفته باشم

3 عشق تو کردم اظهار شد رنجه طبع اغیار کی می توانم انکار حرفی که گفته باشم

4 صد گل درین گلستان بشکفت و جور گلچین گو یک دو روز بگذار منهم شکفته باشم

5 بر من طبیب پنهان بستند بس رقیبان من هم بود کز ایشان حرفی نهفته باشم