روزی که من بدوش فکندم ردای از صفای اصفهانی غزل 75

1 روزی که من بدوش فکندم ردای فقر پهلو زدم بملک جم از کبریای فقر

2 بیگانه شو ز فر فریدون و جاه کی ایدل بشکر آنکه شدی آشنای فقر

3 درویش دل بدولت دارا نمیدهد دارای دولت آنکه بدل شد گدای فقر

4 سودم شود زیان و تجارات من تباه گر بدهم و دو کون ستانم بهای فقر

5 جبریل شد مشرف صحن سرای ما گشتیم تا مشرف صحن سرای فقر

6 دست ملک ز دامن درویش کوتهست آنجا که نیست جای کس آنجاست جای فقر

7 ما را فنای فقر بملک بقا کشید ملک بقا اگر طلبی در فنای فقر

8 شه گردد ار ز سلطنت فقر با خبر بنهد هوای سلطنت اندر هوای فقر

9 گوئی که من شنیدم و بس از فضای دل روزی که زد منادی دولت ندای فقر

10 حیران شود بصورت تصویر آفتاب گر ما کشیم پرده ز روی صفای فقر

11 چونان صفا بحشمت سلطان قفا زنی ای سالک ار قدم زنی اندر قفای فقر