سحرگاهان که مخمور شبانه از حافظ شیرازی غزل 428

1 سحرگاهان که مخمور شبانه گرفتم باده با چنگ و چغانه

2 نهادم عقل را ره توشه از می ز شهر هستیش کردم روانه

3 نگار می فروشم عشوه‌ای داد که ایمن گشتم از مکر زمانه

4 ز ساقی کمان ابرو شنیدم که ای تیر ملامت را نشانه

5 نبندی زان میان طرفی کمروار اگر خود را ببینی در میانه

6 برو این دام بر مرغی دگر نه که عنقا را بلند است آشیانه

7 که بندد طرف وصل از حسن شاهی که با خود عشق بازد جاودانه

8 ندیم و مطرب و ساقی همه اوست خیال آب و گل در ره بهانه

9 بده کشتی می تا خوش برانیم از این دریای ناپیداکرانه

10 وجود ما معماییست حافظ که تحقیقش فسون است و فسانه