پرده تا باد صبا از رخ از شاطرعباس صبوحی غزل 42

1 پرده تا باد صبا از رخ جانانه کشید پیش رویم همه جا نقش پریخانه کشید

2 ماجرایی که کشید از سر زلفش دل من می‌توان گفت که در سلسله، دیوانه کشید

3 میل بر باده و پیمانه و ساقی نکند هر که با یاد لب لعل تو پیمانه کشید

4 دل جمعی است پریشان و، ندانم امشب که سر زلف دلآرام تو را شانه کشید؟

5 شعلهٔ شمع، شرر بر پر پروانه بزد آتش عشق، شرر بر من دیوانه کشید

6 رشک آتشکده شد سینهٔ بی کینهٔ من آتش عشق تو، بس شعله در این خانه کشید

7 مژده بردند بر پیر مغان مغبچگان که صبوحی ز حرم، رخت به میخانه کشید