کشت عاشق‌ که دهد داد گیاه از بیدل دهلوی غزل 1797

1 کشت عاشق‌ که دهد داد گیاه خشکش موی چینی‌ست رگ ابر سیاه خشکش

2 بی‌سخا گردن منعم چه کمال افرازد سر خشکی‌ست که آتش به‌ کلاه خشکش

3 سر به غفلت مفرازید ز آه مظلوم برق خفته‌ست به فوارهٔ آه خشکش

4 شاه اگر دامن انعام به‌ خسّت چیند نیست جز مهرهٔ شطرنج سپاه خشکش

5 غفلت بیدل ما تا به‌ کجا گرد کند ابر رحمت نشود تر به ‌گناه خشکش