1 خنک جانی که او یاری پسندد کز او دوریش خود صورت نبندد

2 تو باشی خنده و یار تو شادی که بی‌شادی دهان کس نخندد

3 تو باشی سجده و یار تو تعظیم که بی‌تعظیم هرگز سر نخنبد

4 تو باشی چون صدا و یار غارت چو آوازی به نزد کوه و گنبد

5 تو آدینه بوی او وقت خطبه نه ز آدینه جدا چون روز شنبد

6 نگر آخر دمی در نحن اقرب نظر را تا نجنباند نجنبد

7 خیالی خوش دهد دل زان بنازد خیالی زشت آرد دل بتندد

8 بر او مسخره آمد دل و جان گه از صله گه از سیلیش رندد

9 مزن سیلی چنانک گیج گردم ز گیجی دور افتم ز اصل و مسند

10 خمش تا درس گوید آن زبانی که لا باشد به پیشش صد مهند

11 اگر گویی تو نی را هی خمش کن بگوید با لبش گو ای مؤید