ابر از دهقان که از ابوسعید ابوالخیر رباعی 595

1 مشهود و خفی چو گنج دقیانوسم پیدا و نهان چو شمع در فانوسم

2 القصه درین چمن چو بید مجنون می‌بالم و در ترقی معکوسم

1 آنرا که حلال زادگی عادت و خوست عیب همه مردمان به چشمش نیکوست

2 معیوب همه عیب کسان می‌نگرد از کوزه همان برون تراود که دروست

1 اسرار ملک بین که بغول افتادست وان سکهٔ زر بین که بپول افتادست

2 وان دست برافشاندن مردان زد و کون اکنون بترانهٔ کچول افتادست

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما