مرغی که پر افشاند به گلزار از بیدل دهلوی غزل 1806

1 مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش پرواز سپردند به مقراض دو بالش

2 سرگشتگی ذره ز خورشید عیان است ای غافل حالم نظری‌ کن به جمالش

3 در غنچهٔ دل رنگ بهار هوسی هست ترسم که شکستن ندهد عرض کمالش

4 چون لاله به حسنی نرسد آینهٔ دل تا داغ خیالت نشود زینت خالش

5 زین گونه که هر لحظه جمال تو به رنگیست آیینهٔ ما چند دهد عرض مثالش

6 هرذره‌که آید به نظر برق رم ماست عالم همه دشتی‌ست که ماییم غزالش

7 از الفت دل نیست نفس را سر پرواز این موج حبابی‌ست‌گره در پر و بالش

8 محمل صفت اظهار قماشی که تو داری خوابی‌ست که تعبیر نمایی به خیالش

9 هر چند برون جستن از این باغ محالست دامن به هوا می‌شکند سعی نهالش

10 از عاجزی بیدل بیچاره چه پرسی نقش قدمت بس بود آیینهٔ حالش