عافیت سینه‌خراش جگر ریش از قدسی مشهدی غزل 67

1 عافیت سینه‌خراش جگر ریش من است نیک‌خواهم بود آن‌کس که بداندیش من است

2 نه ره کعبه بریدم نه در دیر زدم مرغ نگذشته ازین راه که در پیش من است

3 نیستم نیست به ارباب تعلق ز جنون هرکه بیگانه شود از دو جهان خویش من است

4 رو به سوی حرم و سجده به خاک در بت در کفم سبحه ولی دین بتان کیش من است

5 شیوه‌هایی‌ست بتان را که برهمن داند نمک حسن تو مخصوص دل ریش من است

6 بر بد کس نرود خامه نیک‌اندیشم آنچه هرگز نخلد در جگری نیش من است

7 قدسی از عقل‌زدن لاف چه بی‌توفیقی‌ست عشق همراه و خرد مصلحت‌اندیش من است