دیگی که پار پختم چون از اوحدی مراغه‌ای غزل 329

1 دیگی که پار پختم چون ناتمام بود باز آمدم که پخته شود هر چه خام بود

2 امسال نام خویش بشویم به آب می کان زهدهای پار من از بهر نام بود

3 بسیار سالهاست که دل راه می‌رود وانگه بدان که: منزل اول کدام بود؟

4 چون آمدم به تفرقه از جمع او، مگر آن بار خاص باشد و این بار عام بود

5 بر دل شبی ز روزن جان پرتوی بتافت گفتم که: صبح باشد و آن نیز شام بود

6 وقتی سلام او ز صبا می‌شنید گوش در ورطها سلامت ما زان سلام بود

7 زین پس مگر به مصلحت خود نظر کنیم کین چند گاه گردن ما زیر وام بود

8 دل زین سفر کشید به هر گام زحمتی من بعد کام باشد، کان جمله گام بود

9 وقت این دمست اگر ز دم غول می‌رهیم کان چند ساله راه پراز دیو و هام بود

10 در افت و خیز برده‌ام این راه را به سر کان بار بس گران و شتر بس حمام بود

11 بر آسمان عشق وجود هلال من صد بار بدر گشت ولی در غمام بود

12 جوهر نمی‌نمود ز زنگار نام وننگ شمشیر ما که تا به کنون در نیام بود

13 اکنون درست گشت: جز احرام عشق او در بند هر کمر که شد این دل حرام بود

14 گر دیرتر به خانه رسد زین سفر که کرد تاوان بر اوحدی نبود، کو غلام بود