شمع جهان دوش از جلال الدین محمد مولوی غزل 41

1 شمع جهان دوش نبد نور تو در حلقه ما راست بگو شمع رخت دوش کجا بود کجا

2 سوی دل ما بنگر کز هوس دیدن تو دولت آن جا که در او حسن تو بگشاد قبا

3 دوش به هر جا که بدی دانم کامروز ز غم گشته بود همچو دلم مسجد لا حول و لا

4 دوش همی‌گشتم من تا به سحر ناله کنان بدرک بالصبح بدا هیج نومی‌و نفی

5 سایه نوری تو و ما جمله جهان سایه تو نور کی دیدست که او باشد از سایه جدا

6 گاه بود پهلوی او گاه شود محو در او پهلوی او هست خدا محو در او هست لقا

7 سایه زده دست طلب سخت در آن نور عجب تا چو بکاهد بکشد نور خدایش به خدا

8 شرح جدایی و درآمیختگی سایه و نور لا یتناهی و لئن جئت بضعف مددا

9 نور مسبب بود و هر چه سبب سایه او بی سببی قد جعل الله لکل سببا

10 آینه همدگر افتاد مسبب و سبب هر کی نه چون آینه گشتست ندید آینه را