ساقی! بده آن باده که هنگام از حیدر شیرازی غزل 38

1 ساقی! بده آن باده که هنگام بهارست صحن چمن از سنبل و گل چون رخ یارست

2 نرگس که بود بر کف او ساغر زرین چون نرگس مخمور تو در عین خمارست

3 وقت گل اگر دست دهد یار گل اندام می نوش که هنگام می و بوس و کنارست

4 در سینه ی عشاق ز آسیب هوایی ای سیب زنخدان، تو چه دانی که چه نارست

5 رخساره ی دلجوی تو یا باغ بهشت است بوی شکن زلف تو یا باد بهارست؟

6 روی چمن امروز ز مشاطه ی نوروز چون روی نگارین تو پرنقش و نگارست

7 از باده ملولیم که در ساغر عام است وز گل ببریدیم که همصحبت خارست

8 بلبل! نه تویی عاشق و دیوانه به تنها بر چهره ی گل عاشق و دیوانه هزارست

9 حیدر ز هوای سر زلف تو به عالم چون باد صبا دل سبک و شیفته کارست