سوز عشق تو پس از مرگ عیانست از غالب دهلوی غزل 10

1 سوز عشق تو پس از مرگ عیانست مرا رشته شمع مزار از رگ جانست مرا

2 می نگنجم ز طرب در شکن خلوت خویش حلقه بزم که چشم نگرانست مرا

3 هر خراشی که ز رشک تنم افتد بر دل در سپاس دم تیغ تو زبان است مرا

4 دل خود از تست و هم از ذوق خریداری تست این همه بحث که در سود و زیانست مرا

5 جویی از باده و جویی ز عسل دارد خلد لب لعل تو هم اینست و هم آنست مرا

6 چون پریزاد که در شیشه فرودش آرند روی خوبت به دل از دیده نهانست مرا

7 به تگ و تاز من افزود گسستن یک دست در رهت رشته امید عنانست مرا

8 بیخودی کرده سبکدوش ، فراغی دارم کوه اندوه رگ خواب گرانست مرا

9 خارها از اثر گرمی رفتارم سوخت منتی بر قدم راهروانست مرا

10 رهرو تفته در رفته به آبم غالب توشه ای بر لب جو مانده نشانست مرا