نفس برآمد و کام از تو بر از حافظ شیرازی غزل 237

1 نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید فغان که بختِ من از خواب در نمی‌آید

2 صبا به چشمِ من انداخت خاکی از کویش که آبِ زندگیم در نظر نمی‌آید

3 قدِ بلندِ تو را تا به بَر نمی‌گیرم درختِ کام و مرادم به بَر نمی‌آید

4 مگر به رویِ دلارایِ یارِ ما ور نی به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید

5 مقیمِ زلفِ تو شد دل که خوش سَوادی دید وز آن غریبِ بلاکش خبر نمی‌آید

6 ز شَستِ صدق گشادم هزار تیرِ دعا ولی چه سود یکی کارگر نمی‌آید

7 بسم حکایتِ دل هست با نسیمِ سحر ولی به بختِ من امشب سحر نمی‌آید

8 در این خیال به سر شد زمانِ عمر و هنوز بلایِ زلفِ سیاهت به سر نمی‌آید

9 ز بس که شد دلِ حافظ رمیده از همه کس کنون ز حلقهٔ زلفت به در نمی‌آید