نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید فغان که بختِ من از خواب در نمی‌آید
2 صبا به چشمِ من انداخت خاکی از کویش که آبِ زندگیم در نظر نمی‌آید
3 قدِ بلندِ تو را تا به بَر نمی‌گیرم درختِ کام و مرادم به بَر نمی‌آید
4 مگر به رویِ دلارایِ یارِ ما ور نی به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید
5 مقیمِ زلفِ تو شد دل که خوش سَوادی دید وز آن غریبِ بلاکش خبر نمی‌آید
6 ز شَستِ صدق گشادم هزار تیرِ دعا ولی چه سود یکی کارگر نمی‌آید
7 بسم حکایتِ دل هست با نسیمِ سحر ولی به بختِ من امشب سحر نمی‌آید
8 در این خیال به سر شد زمانِ عمر و هنوز بلایِ زلفِ سیاهت به سر نمی‌آید
9 ز بس که شد دلِ حافظ رمیده از همه کس کنون ز حلقهٔ زلفت به در نمی‌آید
معنی شعر:
زندگی خود را در راه آرزوهای بر باد رفته ات گذاشته ای و با ناامیدی و یأس حسرت نرسیدن به آنها را میخوری و سخت گله مند و شاکی .هستی بر یاس و ناامیدی خود چیره شو. با توکل به خدا زندگی ات را متحول کن و معقولانه راه صواب را برگزین. انشاء الله، موفق خواهی شد.