1 سینه پر ناله و لب خاموش است بر زبان قفل و دلم در جوش است

2 خود گر افلاک و گر عنصر خاک همه را بار غمش بر دوش است

3 آن یک از شوق شب و روز برقص وین یک از جام می اش مدهوش است

4 برهش بسته کمر چون جوزا هرچه کوکب بفلک منقوش است

5 اختران چنگ زنان چون ناهید محفل آراسته نوشا نوش است

6 مهر بگداختهٔ آتش او است که بسر در طلبش درگوش است

7 ماه آورده کلف بر رخسار کز غمش خون بدلش در جوش است

8 مه نو پیش خم ابرویش حلقهٔ بندگیش در گوش است

9 قطب را کز حرکت افتاده داده جامی ز ازل بی هوش است

10 خاکیان را همه از جلوهٔ او شاهدی در برو هم آغوش است

11 دارد اسرار برندان پیوند گرچه زاهد صفت ازرق پوشست