پسر گفتش که زن زانست از عطار نیشابوری الهی نامه 1

1 درد دل من از حد و اندازه درگذشت از بس که اشک ریختم آبم ز سر گذشت

2 پایم ز دست واقعه در قیر غم گرفت کارم ز جور حادثه از دست درگذشت

1 زهی ماه در مهر سرو بلندت شکر در گدازش ز تشویر قندت

2 جهان فتنه بگرفت و پر مشک شد هم چو بگذشت بادی به مشکین کمندت

1 ره عشاق راهی بی‌کنار است ازین ره دور اگر جانت به کار است

2 وگر سیری ز جان در باز جان را که یک جان را عوض آنجا هزار است

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند