نشان بخت بلند است و طالع از سعدی شیرازی غزل 474

1 نشان بخت بلند است و طالع میمون علی الصباح نظر بر جمال روزافزون

2 علی الخصوص کسی را که طبع موزون است چگونه دوست ندارد شمایل موزون

3 گر آبروی بریزد میان انجمنت به دست دوست حلال است اگر بریزد خون

4 مثال عاشق و معشوق شمع و پروانه‌ست سر هلاک نداری مگرد پیرامون

5 بسوخت مجنون در عشق صورت لیلی عجب که لیلی را دل نسوخت بر مجنون

6 چگونه وصف جمالش کنم که حیران را مجال نطق نباشد که بازگوید چون

7 همین تغیر بیرون دلیل عشق بس است که در حدیث نمی‌گنجد اشتیاق درون

8 اگر کسی نفسی از زمان صحبت دوست به ملک روی زمین می‌دهد زهی مغبون

9 سخن دراز کشیدیم و همچنان باقیست حدیث دلبر فتان و عاشق مفتون

10 جفای عشق تو چندان که می‌برد سعدی خیال وصل تو از سر نمی‌کند بیرون