گویندهٔ این از امیرخسرو دهلوی دیوان اشعار 17

1 گویندهٔ این کهن فسانه زان شعله چنین کشد زبانه

2 کان شمع نهان گداز شب خیز پروانه صفت بر آتش تیز

3 کبکی که شکسته بال باشد شاهین زندش چه حال باشد

4 چون غم زده را در آن تحیر از خوردن غم درونه شد پر

5 بس کانده سینه شد فزونش از دل به دهن رسید خونش

6 تیمار دلش، به جان نگنجید جان خود چه، که در جهان نگنجید

7 شد در پی آنکه دل بکاود وز غم قدری برون تراود

8 کاغذ طلبید و خامه برداشت ترتیب سواد نامه برداشت

9 سودای جگر به نامه می‌ریخت خونابه ز نوک خامه می‌ریخت

10 کاغذ چو تمام شد، نوردش از خون دو دیده مهر کردش

11 وانگه طلبید قاصدی چست کز باد به تک حریف می‌جست

12 دادش که: ببر بر آن خرابش باز آور به من رسان جوابش

13 قاصد شد و آن صحیفه را برد وآنجا که سپردنیست، بسپرد

14 مجنون، که بدید نامهٔ دوست می‌خواست برون فتادن از پوست

15 دید از قلم جراحت انگیز در دوده سرشته آتش تیز