مجاوران سر کوی یار از بابافغانی شیرازی غزل 184

1 مجاوران سر کوی یار سر بخشند خورند زهر و بخلق خدا شکر بخشند

2 چه جای باده ی لعل و مفرح یاقوت دران مقام که احباب جام زر بخشند

3 همین بود کرم دلبران باهل نظر که سیم ناب ستانند و خاک در بخشند

4 ببر امید که خوبان نه آن درختانند که گل دهند بعشاق یا ثمر بخشند

5 گدای شهر کجا همعنان تواند شد بمردمی که گهی تاج و گه کمر بخشند

6 اگر چه یک هنرم هست و صد هزاران عیب غریب نیست که جرمم به آن هنر بخشند

7 هوای میکده دارد فغانی مخمور بود که اهل دلش همت نظر بخشند