که برگذشت که بوی عبیر می‌آید از سعدی شیرازی غزل 288

1 که برگذشت که بوی عبیر می‌آید که می‌رود که چنین دلپذیر می‌آید

2 نشان یوسف گم کرده می‌دهد یعقوب مگر ز مصر به کنعان بشیر می‌آید

3 ز دست رفتم و بی دیدگان نمی‌دانند که زخم‌های نظر بر بصیر می‌آید

4 همی‌خرامد و عقلم به طبع می‌گوید نظر بدوز که آن بی‌نظیر می‌آید

5 جمال کعبه چنان می‌دواندم به نشاط که خارهای مغیلان حریر می‌آید

6 نه آن چنان به تو مشغولم ای بهشتی رو که یاد خویشتنم در ضمیر می‌آید

7 ز دیدنت نتوانم که دیده دربندم و گر مقابله بینم که تیر می‌آید

8 هزار جامه معنی که من براندازم به قامتی که تو داری قصیر می‌آید

9 به کشتن آمده بود آن که مدعی پنداشت که رحمتی مگرش بر اسیر می‌آید

10 رسید ناله سعدی به هر که در آفاق هم آتشی زده‌ای تا نفیر می‌آید