بدین نامه چون از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 11

1 بدین نامه چون دست کردم دراز یکی مهتری بود گردن‌فراز

2 جوان بود و از گوهر پهلوان خردمند و بیدار و روشن روان

3 خداوند رای و خداوند شرم سخن گفتن خوب و آوای نرم

4 مرا گفت کز من چه باید همی که جانت سخن برگراید همی

5 به چیزی که باشد مرا دسترس بکوشم نیازت نیارم به کس

6 همی داشتم چون یکی تازه سیب که از باد نامد به من بر نهیب

7 به کیوان رسیدم ز خاک نژند از آن نیک‌دل نامدار ارجمند

8 به چشمش همان خاک و هم سیم و زر کریمی بدو یافته زیب و فر

9 سراسر جهان پیش او خوار بود جوانمرد بود و وفادار بود

10 چنان نامور گم شد از انجمن چو در باغ سرو سهی از چمن

11 نه ز او زنده بینم نه مرده نشان به دست نهنگان مردم کشان

12 دریغ آن کمربند و آن گِردگاه دریغ آن کِیی برز و بالای شاه

13 گرفتار ز او دل شده نا‌امید نوان لرز لرزان به کردار بید

14 یکی پند آن شاه یاد آوریم ز کژی روان سوی داد آوریم

15 مرا گفت کاین نامهٔ شهریار گرت گفته آید به شاهان سپار

16 بدین نامه من دست بردم فراز به نام شهنشاه گردن‌فراز