که هرگه که تیره بگردد از رودکی سمرقندی مثنوی 32

1 پوپک دیدم به حوالی سرخس بانگک بر برده به ابر اندرا

2 چادرکی دیدم رنگین برو رنگ بسی گونه بر آن چادرا

1 چون بچهٔ کبوتر منقار سخت کرد هموار کرد پرّ و بیوکند مویِ زرد،

2 کابوک را نخواهد و شاخ آرزو کند وز شاخ سوی بام شود باز گردگرد

1 رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت

2 زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار