آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم از رودکی ابیات پراکنده 127

1 هر باد، که از سوی بخارا به من آید با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید

2 بر هر زن و هر مرد، کجا بروزد آن باد گویی: مگر آن باد همی از ختن آید

1 اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت هر آینه چو همه می‌خورد گل آرد بار

2 به زلف کژ ولیکن به قد و قامت راست به تن درست ولیکن به چشمکان بیمار

1 به چنگال قهر تو در، خصم بد دل بود همچو چرزی به چنگال شاهین

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار