مرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2508

1 مرا آن دلبر پنهان همی‌گوید به پنهانی به من ده جان به من ده جان چه باشد این گران جانی

2 یکی لحظه قلندر شو قلندر را مسخر شو سمندر شو سمندر شو در آتش رو به آسانی

3 در آتش رو در آتش رو در آتشدان ما خوش رو که آتش با خلیل ما کند رسم گلستانی

4 نمی‌دانی که خار ما بود شاهنشه گل‌ها نمی‌دانی که کفر ما بود جان مسلمانی

5 سراندازان سراندازان سراندازی سراندازی مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی

6 خداوندا تو می‌دانی که صحرا از قفس خوشتر ولیکن جغد نشکیبد ز گورستان ویرانی

7 کنون دوران جان آمد که دریا را درآشامد زهی دوران زهی حلقه زهی دوران سلطانی

8 خمش چون نیست پوشیده فقیر باده نوشیده که هست اندر رخش پیدا فر و انوار سبحانی