آنکه پیوسته به رویت نگرانست، از طبیب اصفهانی غزل 119

1 آنکه پیوسته به رویت نگرانست، منم وانکه حیران تو بیش از دگرانست منم

2 آنکه از کوی تو ای خانه برانداز امید بسته رخت سفر و دلنگرانست منم

3 نقد جان می دهم و جنس وفا می طلبم آن خریدار متاعی که گرانست منم

4 میگساران همه از جای، سبک برجستند آن سیه بخت که در خواب گرانست منم

5 عاشقان تو همه نام و نشانی دارند آنکه در کوی تو بینام و نشانست منم

6 پایه قرب مرا بین که بخلوتگه یار آنکه او محرم هر راز نهانست منم

7 با تو پیمان وفا غیر بسی بست و شکست آنکه در عهده وفای تو همانست منم

8 رهرو عشق بسی هست طبیبا، لیکن آنکه در مرحله از گرم روانست، منم