آن روز چه بد که با قضا از فرخی سیستانی رباعی 27

1 آشتی کردم با دوست پس از جنگ دراز هم بدان شرط که بامن نکند دیگر ناز

2 زانچه کرده ست پشیمان شد و عذر همه خواست عذر پذرفتم و دل در کف او دادم باز

1 همی نسیم گل آرد بباغ بوی بهار بهار چهر منا! خیز و جام باده بیار

2 اگر چه باده حرامست ظن برم که مگر حلال گردد بر عاشقان بوقت بهار

1 چه فسون ساختند و باز چه رنگ آسمان کبود و آب چو زنگ

2 که دگرگون شدند و دیگر سان به نهاد و به خوی و گونه ورنگ