شکر که «عباس شه از واعظ قزوینی دیوان اشعار 30

1 شکر که «عباس شه » خلد سیر کرد چو طی دفتر ایام خود

2 ساخت گرامی خلفی یادگار زنده از او کرد همان نام خود

3 خسرو دین پرور عادل «صفی » آنکه ازو یافت جهان کام خود

4 خاست چو بر پا علم دولتش صبح از او کرد جهان شام خود

5 خانه دین، زین خور تابنده باز دید پر از نور در و بام خود

6 جامه دارایی این ملک را قدر بیفزود ز اندام خود

7 دور به عدلش ز حوادث گرفت نقد ز کف داده آرام خود

8 چشم دلش، بیند الهی مدام پر ز می لطف خدا جام خود

9 صعوه صفت، جان و تن دشمنان بیند الهی همه در دام خود

10 کرد چو تاریخ جلوسش طلب واعظ ما از دل ناکام خود

11 از سر اخلاص دعا کرد و گفت: «باد جهانگیر چو انعام خود»