به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1250

1 به شکرخنده اگر می‌ببرد جان رسدش وگر از غمزه جادو برد ایمان رسدش

2 لشکر دیو و پری جمله به فرمان ویند با چنین عز و شرف ملک سلیمان رسدش

3 صد هزاران دل یعقوب حزین زنده بدوست کر و فر شرف یوسف کنعان رسدش

4 لب عیسی صفتش مرده به دم زنده کند گر پرد با پر جان جانب کیوان رسدش

5 نوح وقتیست که عشق ابدی کشتی اوست گر جهان زیر و زبر کرد به طوفان رسدش

6 عشق او گرد برانگیخت ز دریای عدم ید بیضا و عصایی شده ثعبان رسدش

7 جملگی تشنه دلان قوت از او می‌یابند با چنین لقمه دهی شهرت لقمان رسدش