سپاس از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 950

1 سپاس آن عدمی را که هست ما بربود ز عشق آن عدم آمد جهان جان به وجود

2 به هر کجا عدم آید وجود کم گردد زهی عدم که چو آمد از او وجود فزود

3 به سال‌ها بربودم من از عدم هستی عدم به یک نظر آن جمله را ز من بربود

4 رهد ز خویش و ز پیش و ز جان مرگ اندیش رهد ز خوف و رجا و رهد ز باد و ز بود

5 که وجود چو کاهست پیش باد عدم کدام کوه که او را عدم چو که نربود

6 وجود چیست و عدم چیست کاه و که چه بود شه ای عبارت از در برون ز بام فرود