سپاس و شکر بی‌پایان خدا از سعدی شیرازی مثنوی 32

1 سپاس و شکر بی‌پایان خدا را برین نعمت که نعمت نیست ما را

2 بسا مالا که بر مردم وبالست مزید ظلم و تأکید ضلالست

3 مفاصل مرتخی و دست عاطل به از سرپنجگی و زور باطل

4 من آن مورم که در پایم بمالند نه زنبورم که از دستم بنالند

5 کجا خود شکر این نعمت گزارم که زور مردم آزاری ندارم