ترا گویند عاشق دشمنی آری از غالب دهلوی غزل 149

1 ترا گویند عاشق دشمنی آری چنین باشد ز رشک غیر باید مرد گر مهر تو کین باشد

2 از آن سرمایه خوبی به وصلم کام دل جستن بدان ماند که موری خرمنی را در کمین باشد

3 محبت هر چه با آن تیشه زن کرد از ستم نبود چنین افتد چو عاشق سخت و شاهد نازنین باشد

4 به روزی کش شبی با مدعی باید به سر بردن به من ضایع کند گر صد نگاه خشمگین باشد

5 نسوزد بر خودم دل گر بسوزد برق خرمن را که دانم آنچه از من رفت حق خوشه چین باشد

6 به پیر خانقه در روضه یکجا خوش توان بودن به شرط آن که از ما باده وز شیخ انگبین باشد

7 جفاهای ترا آخر وفایی هست پندارم درین میخانه صاف می به جام واپسین باشد

8 بری از شحنه دل تا خون بریزی بی گناهی را نترسی از خدا آیین بی باکی نه این باشد

9 چه رفت از زهره با هاروت خاکم در دهن بادا تو مریم باشی و کار تو با روح الامین باشد

10 از آن گردی که در راهش نشیند بر رخم غالب چه خیزد چون هم از من رخ هم از من آستین باشد